پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش درس ریاضی به روش حل مسأله بر پیشرفت تحصیلی در درس ریاضی و مهارات حل مسئله دانش آموزان کلاس سوم ابتدایی انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل 3350 دانش آموز دختر کلاس سوم ابتدایی شهرستان ملارد است. نمونه های مورد مطالعه شامل 70 دانش آموز دختر از میان دانش آموزان دختر پایه سوم ابتدایی بود که با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و به روش تصادفی در گروه های آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. این پژوهش نیمه تجربی بوده و برای آن از طرح آزمون مقدماتی و نهایی با گروه کنترل استفاده شده است. ابزار مورد استفاده پیش آزمون و پس آزمون بودند. گروه آزمایش حدود 8 هفته درس ریاضی را به روش حل مسأله آموزش دیدند ولی گروه کنترل به روش سنتی تحت آموزش قرار گرفتند. پس از خاتمه دوره، پس آزمون اجرا شد. نتایج به دست آمده نشان داد میزان پیشرفت تحصیلی و مهارت حل مسئله بین دانش آموزانی که به روش حل مسأله آموزش دیدند با دانش آموزانی که به روش سنتی این درس را گذرانده اند، تفاوت معنادار وجود دارد.

زمینه و هدف: مهارت های اجتماعی، رفتارهای اجتماعی مورد قبول و فراگرفته شده ای هستند که موجب ارتباط با دیگران و بهبود کیفیت زندگی شده و در برقراری ارتباط مؤثر و پذیرش اجتماعی نقش مهمی دارند. از سویی دیگر حل مسئله یکی از مهم ترین مهارت هایی است که می تواند سلامت روانی کودکان را در رویارویی با مشکل های کنونی و آینده حفظ و تقویت کند؛ بنابراین در این راستا تقویت مهارت حل مسئله یکی از راه های مقابله با مشکل های زندگی است هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر حل مسئله بر مهارت های اجتماعی کودکان پیش دبستانی، بود. روش: روش این پژوهش، کاربردی و به لحاظ شیوه اجرا، نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون – پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. کودکان مقطع پیش دبستانی مهدکودک های شهر کرمانشاه در سال تحصیلی 97-1396، جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند. تعداد 24 نفر (شامل 16 پسر و 8 دختر) از این کودکان، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه، به شیوه تصادفی جایدهی شدند. برای جمع آوری داده ها، از مقیاس درجه بندی مهارت های اجتماعی (گرشام و الیوت، 1990) استفاده شد. ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد، سپس افراد گروه آزمایش، 16 جلسه تحت آموزش مهارت حل مسئله قرار گرفتند در حالی که گروه گواه مداخله هدفمندی دریافت نکرد. سپس، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. پس از گذشت چهار ماه، دوره پیگیری نیز برای هر دو گروه به عمل آمد تا پایایی نتایج با گذشت زمان مورد بررسی قرار گرفته باشد. در نهایت داده ها با استفاده از آزمون اندازه گیری مکرر و با استفاده از نرم افزار SPSS-20 تحلیل شدند. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که آموزش حل مسئله در دو مرحله پس آزمون و پیگیری باعث افزایش مهارت های اجتماعی (شامل همکاری، جرئت ورزی، مسئولیت پذیری و خودمهارگری) در کودکان پیش دبستانی شده است (0/001>p). نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده از این پژوهش می توان نتیجه گرفت از آنجا که مهارت حل مسئله به چگونگی برطرف کردن مشکلات و مدیریت مسائل زندگی مربوط می شود، آموزش این مهارت ها به کودک، زمینه ساز بهبود تعامل و ارتباط سازنده و مؤثر با جهان پیرامون شده و موجب ارتقاء سطح مهارت های اجتماعی و روابط بین فردی مطلوب می شود. آموزش مهارت های حل مسئله در این مطالعه توانسته است زمینه همکاری، مسئولیت پذیری، و تعامل بین فردی مطلوب را در کودکان تقویت کند و در نهایت موجب افزایش مهارت های اجتماعی افراد گروه آزمایش شده است.

زمینه و هدف: تنش اخلاقی زمانی اتفاق می افتد که فردی تصمیم اخلاقی گرفته باشد، اما نتواند به آن عمل کند و اغلب به محدودیت های داخل یا خارج سازمانی مربوط می شود. آموزش مهارت حل مسیله به عنوان یکی از اصول مدیریت تنش ممکن است در کنترل تنش اخلاقی پرستاران موثر باشد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت حل مسیله بر تنش اخلاقی پرستاران تازه کار انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش یک کارآزمایی بالینی است که بر روی 70 پرستار تازه کار شاغل در بیمارستان شهدای خرم آباد انجام شد. نمونه ها به صورت دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 2 گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها، فرم اطلاعات جمعیت شناختی و پرسش نامه تنش اخلاقی کورلی بود. مداخله شامل برگزاری کارگاه آموزشی مهارت حل مسیله برای گروه آزمایش طی 6 جلسه 2 ساعته بود. تنش اخلاقی در 2 مرحله قبل و بعد از مداخله اندازه گیری شد. نهایتا داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 16 و با آزمون های آماری کای اسکویر و تی مستقل و تی زوجی تجزیه و تحلیل شد. ملاحظات اخلاقی: کمیته اخلاق پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی اراک این مطالعه را با کد اخلاق IR. ARAKMU. REC. 1395. 449 به تصویب رسانده است. رضایت آگاهانه بودن آزمون از شرکت کنندگان دریافت و به آن ها اطمینان داده شد که اطلاعات ایشان محرمانه خواهد بود. یافته ها: در این مطالعه، میانگین سن شرکت کنندگان 25 سال بود. همچنین 98/5 درصد نمونه ها دارای مدرک تحصیلی لیسانس و 1/5 درصد نمونه ها دارای مدرک کارشناسی ارشد بودند. مطالعه نشان داد میانگین تنش اخلاقی در نمونه های گروه آزمایش پس از مداخله در مقایسه با قبل تفاوت آماری معناداری داشت (05/P<0). نتیجه گیری: نتایج نشان داد به کارگیری آموزش مهارت حل مسیله در روند کاهش تنش اخلاقی پرستاران تازه کار در محیط بالین تاثیر زیادی دارد.

زمینه و هدف: تاثیر اعتیاد بر ابعاد فردی، خانوادگی و اجتماعی، لزوم شناسایی عوامل پیش بینی کننده و پیشگیری کننده آن در افراد به خصوص سربازان را می طلبد. بنابراین هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش گروهی مهارت های حل مسئله بر آمادگی بر اعتیاد سربازان می باشد. روش ها: روش پژوهش نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی سربازانی ورودی در یکی از پادگان های آموزشی ناجا در کرمانشاه در تابستان 1396 بود. روش نمونه گیری در دسترس بود. به صورتی که بعد از اجرای مقیاس Mac Andrew بر روی سربازان ورودی پادگان 36 نفر از شرکت کنندگان که بیشتر از نقطه برش 34 بدست آوردند بعنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی در دو گروه (هر گروه 18 نفر) جای داده شدند. در پیش آزمون شرکت کنندگان مقیاس آمادگی به اعتیاد (Weed& Butcher) را تکمیل کردند. سپس آموزش مهارت های حل مسئله به مدت 8 جلسه، هفته ای دو جلسه (دو ساعت) برای گروه آزمایش اجرا شد و برای گروه کنترل در این مدت هیچ برنامه ای اجرا نگردید. در پایان جلسات، به طور همزمان بر هر دو گروه پس آزمون با استفاده از مقیاس آمادگی به اعتیاد اجرا شد و داده ها با نرم افزار SPSS-18 تحلیل شدند. یافته ها: در پیش آزمون میانگین و انحراف استاندارد آمادگی به اعتیاد گروه آزمایش 4/5± 42/5 و گروه کنترل 6/1± 42 بود در حالی که در پس آزمون میانگین و انحراف استاندارد گروه آزمایش 5/5± 31/18 و گروه کنترل 5/2± 40/1 بود که نشان می دهد آموزش حل مسئله بر کاهش آمادگی بر اعتیاد اثربخش بوده است. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که میانگین نمرات آمادگی به اعتیاد در گروه آزمایش در اثر مداخله کاهش معناداری داشته است (0. 001>p، 37. 7=F) که اندازه اثر 0/52 به دست آمد. بر این اساس آموزش گروهی مهارت های حل مسئله 52 درصد واریانس کل متغیر آمادگی بر اعتیاد را تبیین می کند. همین طور توان آماری 1/00 بیانگر کفایت حجم نمونه می باشد. نتیجه گیری: آموزش مهارت های حل مسئله با بالا بردن ظرفیت روان شناختی، به سربازان کمک می کند تا با انطباق بیشتر با محیط، گرایش به اعتیاد آنها کاهش یابد. بنابراین پیشنهاد می شود آموزش مهارت های حل مسئله در برنامه آموزشی سربازان در پادگان ها گنجانده شود.

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مهارت های سواد اطلاعاتی بر هوش اجتماعی و سطح خودکارآمدی دانشجویان در حل مسئله بود. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و با روش آزمایشی با پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه (طرح سولومون) انجام شد. جامعه آماری دانشجویان کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی در سال تحصیلی 1401-1400 و نمونه پژوهش بر اساس جدول کرجسی و مورگان 76 نفر تعیین گردید که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده در چهار گروه 19 نفری و درون گروهی تصادفی به دو گروه آزمایشی و گواه علوم انسانی و مهندسی تقسیم شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه هوش اجتماعی ترومسو و پرسش نامه خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران استفاده شد؛ که روایی آن از طریق محتوایی و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ به ترتیب،78/0 و 73/0 مورد تأیید قرارگرفته است. ابتدا برای هر چهار گروه، پیش آزمون اجرا و سپس، مداخله آزمایشی به عنوان متغیر مستقل در 8 جلسه 45 دقیقه ای، روی گروه های آزمایش اجرا گردید. پس از پایان آموزش، از هر چهار گروه پس آزمون گرفته شد. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس و تی استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که آموزش مهارت های سواد اطلاعاتی در افزایش میزان هوش اجتماعی در شرکت کنندگان گروه های آزمایش اثربخشی مثبت دارد، همچنین نتایج آزمون نشان داد آموزش مهارت های سواد اطلاعاتی بر خود کارآمدی دانشجویان در حل مسئله در مرحله پس آزمون تأثیر معناداری داشته است، ولی تفاوتی بین رشته ها ازنظر هوش اجتماعی و خود کارآمدی دانشجویان مشاهده نشد. نتایج پژوهش بر اثر سودمند آموزش مهارت های سواد اطلاعاتی در بهبود هوش اجتماعی و رویکرد شناختی دانشجویان در جهت افزایش سطح خود کارآمدی آن ها در حل مسئله، تأکید دارد.

پیش زمینه و هدف: یکی از مشکلات پزشکی شایع در دوران حاملگی اختلال تحمل گلوکز است. نظر به اینکه دیابت بارداری با اثرات سوء بر مادر و جنین همراه است، همچنین بر ابعاد مختلف کیفیت زندگی بیمار تاثیر دارد، بنابراین انجام اقدامات لازم جهت کاهش عوارض بیماری و ارتقاء کیفیت زندگی زنان مبتلا به دیابت بارداری، ضروری است. لذا این مطالعه باهدف تعیین تاثیر آموزش مهارت حل مسئله بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به دیابت بارداری، در شهر زنجان می باشد. مواد و روش کار: این پژوهش به روش کار: آزمایی بالینی انجام شده است. نمونه ها شامل 76 مادر مبتلا به دیابت بارداری بودند. با استفاده از روش تقسیم تصادفی بلوکه ای، 38 نفر در گروه مداخله و 38 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه کیفیت زندگی 26 SF استفاده شد. در گروه مداخله آموزش حل مسئله طی 6 جلسه 60-45 دقیقه ای برگزار شد و گروه کنترل مراقبت های روتین را دریافت کردند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS، آزمون های کلموگروف اسمیرنوف، فریدمن، تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر، من ویتنی و تی مستقل مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد میانگین نمرات کیفیت زندگی گروه مداخله قبل از مداخله 32/10± 73/44 و در گروه کنترل 58/8± 09/43 بود که با در نظر گرفتن آزمون من ویتنی تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت و بعد از مداخله در گروه مداخله 80/14± 65/75 و در گروه کنترل 22/13± 40/44 بود که این اختلاف ازنظر آماری معنادار بود (05/0p<). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر آموزش حل مسئله می تواند به عنوان بخشی از مراقبت جامع دوران بارداری مفید بوده و لذا موجب ارتقاء کیفیت زندگی مادران مبتلا به دیابت بارداری گردد.

پیشینه و اهداف: پیشرفت روزافزون تکنولوژی سبب پیدایش ماشین هایی به نام ربات شده، به طوری که امروزه رباتیک ابعاد مختلف زندگی بشر را تحت تاثیر قرار داده است. رباتیک یکی از جدیدترین فناوری های جهان امروز است که امروزه نقش آن در صنعت بسیار زیاد بوده و به تدریج در حال گسترش در تمام زندگی بشری است. رباتیک ابزار نوینی است که می تواند بسیاری از نیاز های انسان را برطرف نماید و بر نگرش ها و تفکرات آدمی به خصوص نوجوانان، تاثیر بگذارد و رفتار آن ها را تحت تاثیر خود قرار دهد، زیرا نوجوانان علاقه دارند که تجربه های جدیدی را بدست آورند و تکنولوژی، به دلیل اختراعات جدید مانند رباتیک، این نیاز آنان را رفع می کند. دانش آموزان با تکنولوژی و رباتیک احساس راحتی بیشتری می کنند، چون این فناوری، حس کنجکاوی آ ن ها را برطرف می کند. دنیای رباتیک، تلفیقی از الکترونیک، مکانیک، نرم افزار و سخت افزار می باشد که همواره در حال پیشرفت است. به عبارت دیگر، رباتیک یک دستگاه الکترومکانیکی یا یک نرم افزار هوشمند برای جایگزینی با انسان، با هدف انجام وظایف گوناگون است. یک ماشین که می تواند برای عمل به دستورات گوناگون برنامه ریزی گردد یا یک سری کارهای ویژه را انجام دهد، به خصوص آن دسته از امور که فراتر از توانایی های طبیعی و سرشتی بشر باشند. رباتیک، به علت داشتن ماهیت بین رشته ای، دارای رویکرد جذابی در آموزش است، زیرا نیازمند تخصص در رشته های ریاضیات و زیباشناسی است که ریاضیات سبب تقویت تفکر حل مسیله و زیباشناسی سبب تقویت تفکر خلاق می گردد. بنابراین می توان بیان کرد که رباتیک بر تفکرات حل مسیله و خلاق دانش آموزان موثر است. هدف پژوهش حاضر تاثیر آموزش رباتیک بر مهارت های حل مسیله در درس فیزیک دانش آموزان دوره ی متوسطه اول می باشد. روش ها این پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع علی-مقایسه ای است و جامعه ی آماری آن شامل تمامی مدارس عضو طرح آموزشی رباتیک شهر تهران می باشد. به روش نمونه گیری خوشه ای، از بین 5 منطقه ی تهران، یک منطقه و سپس به طور تصادفی از بین مدارس آن، 6 مدرسه با 173 دانش آموز انتخاب و به صورت هدفمند تعداد 120 دانش آموز از بین آن ها انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ی محقق ساخته ی سنجش مهارت های حل مسیله و بسته ی آموزش سازه های رباتیک در درس فیزیک بوده است که روایی آن با روش روایی محتوایی توسط متخصصین رباتیک و اساتید آزمون ساز تایید و پایایی آن با استفاده از آلفای کرونباخ، 95/0 بدست آمد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها ازSPSS در دو سطح آمار توصیفی (شاخص های مرکزی و پراکندگی) و آمار استنباطی (آزمون تی (t) مستقل، تحلیل واریانس و تحلیل کواریانس) استفاده شد. یافته ها: پژوهش نشان داد که بین آموزش رباتیک و مهارت های حل مسیله ی دانش آموزان رابطه ی معنادار و مثبتی وجود دارد. همچنین رابطه ی معناداری بین تاثیر آموزش رباتیک و مهارت های حل مسیله در بین دانش آموزان دختر و پسر وجود نداشته و تفاوتی بین آن ها مشاهده نمی شود. نتیجه گیری آموزش رباتیک بر مهارت های حل مساله دانش آموزان تاثیر مثبت و معناداری دارد. پژوهش حاضر همانند هر پژوهش دیگر با محدودیت هایی همانند استفاده ی تنها از یکی از ابزار های تحقیق، یعنی پرسشنامه و عدم استفاده از سایر ابزارها و محدودیت هایی جغرافیایی و دوره ی تحصیلی و هزینه های آموزشی و ساخت ربات، نیازمندی به تجهیزات کارگاهی پیشرفته، در دسترس نبودن نرم افزارهای اصل و استاندارد مواجه بود. بنابراین پیشنهاد می شود که پژوهش حاضر در سایر مناطق جغرافیایی و در دوره های تحصیلی مختلف و در مکان های با امکانات پیشرفته ی مهندسی عملیاتی گردد تا قدرت تعمیم یافته ها افزایش یابد. براساس یافته های حاصل از این پژوهش، پیشنهاد می شود ترتیبی داده شود تا در زمینه ی تاثیر رباتیک بر انگیزه و یادگیری دانش آموزان، تحقیقات بیشتری صورت گرفته و بتوان با کسب اطلاعات دقیق راهکار هایی در جهت استفاده ی صحیح از آموزش رباتیک ارایه داد. علاوه بر این پیشنهاد می گردد، شیوه های آموزش رباتیک در کشور های دیگر جهت ارتقای تاثیرگذاری آموزش رباتیک بر دانش آموزان مورد توجه قرار گیرد.